Σπουδές στη δημοσιογραφία και το θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Κριτικός θεάτρου και κινηματογράφου και δημοσιογράφος τέχνης σε αυστριακά περιοδικά (μέχρι το 1993). Συνιδρυτής και σύμβουλος θεάτρου της θεατρικής εταιρείας Theater im Kopf. Μέλος σε διάφορες επιτροπές υπηρεσιών χρηματοδότησης ταινιών (Αυστριακό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κλπ.) Ιδρυτής και διευθυντής του φεστιβάλ κινηματογράφου Diagonale (1993-1996),
Ιδρυτικό μέλος του πανευρωπαϊκού οργανισμού Προώθηση Ευρωπαϊκών Ταινιών (EFP). Από το 2013, διατελεί αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του οργανισμού αυτού. Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μέλος κριτικής επιτροπής σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου (Μπουένος Άιρες, Κοπεγχάγη, Ντουμπάι, Θεσσαλονίκη, Γιερεβάν).
‘Εχει διατελέσει αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (1998-2002) και Διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (2005-2010). Είναι παραγωγός /συμπαραγωγός επιτυχημένων κινηματογραφικών ταινιών που διακρίθηκαν με εθνικά και διεθνή βραβεία όπως το Πέπερμιντ (1999) του Κώστα Καπάκα, Πολίτικη Κουζίνα (2003) του Τάσου Μπουλμέτη, και Νύφες (2004) του Παντελή Βούλγαρη. Στις διεθνείς βραβευμένες συμπαραγωγές περιλαμβάνονται οι ταινίες My only sunshine (2008) του Reha Erdem, Fugitive Pieces (2007) του Jeremy Podeswa, Borrowed bride (2005) του Atif Yilmaz, O Jerusalem (2006) του Elie Chouraqui, A tout suite (2005) του Benoit Jacquot και Tu Honoreras ta mere et ta mere (2011) της Brigitte Rouan,. Είναι παραγωγός/συμπαραγωγός αρκετών βραβευμένων ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικών σειρών, όπως το ντοκιμαντέρ Περιουσιακά στοιχεία (2007) που αναφέρεται στο έργο του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου και οι σειρές Οι δρόμοι της Ελιάς (2009) για τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ και Δέκα (2007), τηλεοπτική μεταφορά του ομότιτλου έργου του Μ. Καραγάτση για τον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA.
Η Δέσποινα Μουζάκη είναι μέλος στους παρακάτω κινηματογραφικούς και κοινωνικούς οργανισμούς: European Film Academy (έχει διατελέσει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου από το 2009 έως το 2013 ενώ από το 2013 είναι μέλος της Διαρκούς Επιτροπής υποψηφιοτήτων για το ετήσιο βραβείο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους), FIAPF (Παγκόσμια Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Παραγωγών), ΣΑΠΟΕ (διετέλεσε πρόεδρος την περίοδο 2002-2004), Ολομέλεια της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO.
Ξεκίνησε την καριέρα της ως σκηνοθέτις το 2004 με την ταινία 20 Δάχτυλα (20 Fingers), της οποίας έγραψε το σενάριο και στην οποία πρωταγωνίστησε. Η ταινία απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα «Ψηφιακός Κινηματογράφος» του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ έχει αποσπάσει περαιτέρω βραβεία και έχει προβληθεί σε περισσότερα από 40 φεστιβάλ παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών ετών, η Akbari δημιούργησε το πρότζεκτ “Έξι βίντεο αρτ”, βίντεο τα οποία όχι μόνο έχουν προβληθεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως στο φεστιβάλ του Λουκάρνο, αλλά έχουν επίσης παρουσιαστεί σε μουσεία, όπως στην Tate Modern του Λονδίνου.
Το 2007, η Akbari διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Το γεγονός ότι κατάφερε να νικήσει τη μάχη κατά της ασθένειας αυτής, την οδήγησε στο να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει στο δεύτερο ντοκιμαντέρ της με στοιχεία μυθοπλασίας, με τίτλο 10+4, τη συνέχεια, δηλαδή, της ταινίας Δέκα του Abbas Kiarostami, που είχε δημιουργηθεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Η νέα ταινία έχει προβληθεί σε διάφορα φεστιβάλ, όπως στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και των Καννών, ενώ παράλληλα απέσπασε πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Βραβείου Κοινού Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ της Ναντ και του Βραβείου Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κεράλα.
Οι σκέψεις της Akbari γύρω από τον θάνατο, τον πόλεμο, την οικογένεια, τη μνήμη, την ομορφιά, τις σχέσεις αλλά, πρωτίστως, την ταυτότητα, όχι μόνο αποτέλεσαν τη βάση της κινηματογραφικής της δουλειάς, αλλά και τη βάση μιας σειράς εκθέσεων φωτογραφίας που πραγματοποιήθηκαν από το 2007 μέχρι το 2010: This is Mania-This is not Mania (2007), This is not Mania-This is not Mandana (2008), Van Gogh’s Ear (2008), Devastation (2009), My Family (2009), My Guernica (2009), To Be Mandana, To Be Not Mandana (2009), Happy Marriage, Mania Akbari & Behnoud Shojaee (2010). Οι εκθέσεις αυτές έκαναν περιοδεία ανά τον κόσμο σε χώρες όπως Ελβετία, Σλοβενία, Βραζιλία, Ισπανία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ντουμπάι και Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 2010, η Akbari επέστρεψε και πάλι πίσω από την κάμερα για να σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την εκτέλεση ενός ανηλίκου στο Ιράν, με τίτλο 30 Minutes To 6AM, το οποίο αποτελείται από συνεντεύξεις διάφορων καλεσμένων που συζητούν θέματα όπως η εκδίκηση, η δικαιοσύνη και ο πόνος. Το ντοκιμαντέρ αυτό ακολούθησε η ευρέως αναγνωρισμένη ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε η ίδια, με τίτλο One.Two.One και θέμα μια νεαρή γυναίκα, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με το λεπτό ζήτημα της ομορφιάς, έπειτα από παραμόρφωση που υπέστη σε τροχαίο δυστύχημα.
Άλλη μια καθοριστική στιγμή στη ζωή της Akbari ήταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της επόμενης ταινίας της μεγάλου μήκους, της οποίας ο αρχικός τίτλος ήταν Women do not have breasts (Οι γυναίκες δεν έχουν στήθη). Η ολοένα σκληρότερη λογοκρισία στο Ιράν την εποχή εκείνη ανάγκασε την Akbari να εγκαταλείψει τη χώρα. Το γεγονός αυτό απέτρεψε την ολοκλήρωση της ταινίας. Το υλικό των γυρισμάτων που διακόπηκαν χρησιμοποιήθηκε σε μια ταινία με τίτλο From Teheran to London (Από την Τεχεράνη στο Λονδίνο), μια ανεκπλήρωτη ιστορία αγάπης και απογοήτευσης, ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε μια νεαρή ποιήτρια, τον σύζυγο και την υπηρέτριά της. Η ταινία συνοδεύεται από υλικό από τα γυρίσματα που σκηνοθέτησε η αδελφή της Akbari, η Roya, με τίτλο Dancing Mania και παρουσιάζει την πολυπλοκότητα των τολμηρών αναφορών και σχολίων που έγιναν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, όπως για παράδειγμα τη χρήση πορτρέτων της Akbari με σκοπό τον σχολιασμό γύρω από την ομορφιά, την οικογενειακή ζωή και τη σεξουαλικότητα.
Πρόσφατα, η Akbari επέστρεψε για άλλη μια φορά στη βίντεο τέχνη με το In My Country, Men Have Breasts (Στη χώρα μου, οι άντρες έχουν στήθη), το 2012, και το I slept with my mother, my father, my brother and my sister in a country called Iran (Κοιμήθηκα με τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τον αδελφό μου και την αδελφή μου σε μια χώρα που ονομάζεται Ιράν) επίσης το 2012. Και τα δύο εστιάζουν στους δεσμούς ανάμεσα στην οικογένεια και την πατρίδα, αλλά και στη δύναμή τους να προσδιορίζουν ποιοι είμαστε.
Η Akbari εξέδωσε επίσης ένα βιβλίο με διηγήματα, με τίτλο «The Story Without Découpage». Το 2013, το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου διοργάνωσε την προβολή ενός αφιερώματος στο έργο της στο BFI South Bank του Λονδίνου. Σήμερα, η Mania Akbari και ο Mark Cousins συνσκηνοθετούν ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους στο Λονδίνο και στο Εδιμβούργο.