Η κριτική επιτροπή του φεστιβάλ, αποτελείται από καταξιωμένους επαγγελματίες από τον διεθνή χώρο του κινηματογράφου. Φέτος, επικεφαλής της κριτικής επιτροπής θα είναι ο Martin Schweighofer, Εκτελεστικός Διευθυντής της Αυστριακής Κινηματογραφικής Επιτροπής. Δίπλα του, θα συγκροτήσουν την κριτική επιτροπή οι παραγωγοί και σκηνοθέτες Μania Akbari και Δέσποινα Μουζάκη.
Martin Schweighofer, Εκτελεστικός διευθυντής της Αυστριακής Κινηματογραφικής Επιτροπής (AFC)
Εκτελεστικός διευθυντής της Αυστριακής Κινηματογραφικής Επιτροπής (AFC), της επίσημης υπηρεσίας για τη στρατηγική υποστήριξη και προώθηση του αυστριακού κινηματογράφου στο εξωτερικό. Σπουδές στη δημοσιογραφία και το θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Κριτικός θεάτρου και κινηματογράφου και δημοσιογράφος τέχνης σε αυστριακά περιοδικά (μέχρι το 1993). Συνιδρυτής και σύμβουλος θεάτρου της θεατρικής εταιρείας Theater im Kopf. Μέλος σε διάφορες επιτροπές υπηρεσιών χρηματοδότησης ταινιών (Αυστριακό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κλπ.) Ιδρυτής και διευθυντής του φεστιβάλ κινηματογράφου Diagonale (1993-1996),
Ιδρυτικό μέλος του πανευρωπαϊκού οργανισμού Προώθηση Ευρωπαϊκών Ταινιών (EFP). Από το 2013, διατελεί αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του οργανισμού αυτού. Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μέλος κριτικής επιτροπής σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου (Μπουένος Άιρες, Κοπεγχάγη, Ντουμπάι, Θεσσαλονίκη, Γιερεβάν).
Martin Schweighofer, Executive Director of the Austrian Film Commission (AFC)
Executive Director of the Austrian Film Commission (AFC) – the official agency for strategic support and promotion of Austrian cinema abroad. Studies of journalism and drama at the University of Vienna. Film and theatre critic and arts editor for Austrian periodicals (until 1993). Co-°©‐founder of and dramatic adviser with the theatre company Theater im 2Kopf; Member of various selection boards of film subsidy agencies (Austrian Film Institute etc.);
Founder and director of the film festival Diagonale (1993 -°©‐1996); Founding member of the pan-°©‐European organization European Film Promotion (EFP), currently member of EFP’s Board of Directors and Vice President (since 2013);
Member of the European Film Academy; Jury duties at numerous international film festivals (e.g. Buenos Aires, Copenhagen, Dubai, Thessaloniki, Yerevan
Δέσποινα Μουζάκη, Παραγωγός – Σκηνοθέτις
Η Δέσποινα Μουζάκη είναι παραγωγός και σκηνοθέτης οπτικοακουστικών έργων και αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Κινηματογράφου της σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο μάθημα της παραγωγής και διεύθυνσης παραγωγής. Είναι κάτοχος πτυχίων Χημείας από το Πανεπιστήμιο Πατρών, ΜS στην Επικοινωνία και τον Κινηματογράφο από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και Film Finance & Marketing στο Media Business School της Ισπανίας. Πραγματοποίησε σπουδές στο ντοκιμαντέρ με τον Richard Leacock, τον Jean Rouch και τον Frederick Wiseman και στις νέες τεχνολογίες στο Media Lab του MΙΤ.
‘Εχει διατελέσει αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (1998-2002) και Διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (2005-2010). Είναι παραγωγός /συμπαραγωγός επιτυχημένων κινηματογραφικών ταινιών που διακρίθηκαν με εθνικά και διεθνή βραβεία όπως το Πέπερμιντ (1999) του Κώστα Καπάκα, Πολίτικη Κουζίνα (2003) του Τάσου Μπουλμέτη, και Νύφες (2004) του Παντελή Βούλγαρη. Στις διεθνείς βραβευμένες συμπαραγωγές περιλαμβάνονται οι ταινίες My only sunshine (2008) του Reha Erdem, Fugitive Pieces (2007) του Jeremy Podeswa, Borrowed bride (2005) του Atif Yilmaz, O Jerusalem (2006) του Elie Chouraqui, A tout suite (2005) του Benoit Jacquot και Tu Honoreras ta mere et ta mere (2011) της Brigitte Rouan,. Είναι παραγωγός/συμπαραγωγός αρκετών βραβευμένων ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικών σειρών, όπως το ντοκιμαντέρ Περιουσιακά στοιχεία (2007) που αναφέρεται στο έργο του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου και οι σειρές Οι δρόμοι της Ελιάς (2009) για τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ και Δέκα (2007), τηλεοπτική μεταφορά του ομότιτλου έργου του Μ. Καραγάτση για τον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA.
Η Δέσποινα Μουζάκη είναι μέλος στους παρακάτω κινηματογραφικούς και κοινωνικούς οργανισμούς: European Film Academy (έχει διατελέσει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου από το 2009 έως το 2013 ενώ από το 2013 είναι μέλος της Διαρκούς Επιτροπής υποψηφιοτήτων για το ετήσιο βραβείο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους), FIAPF (Παγκόσμια Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Παραγωγών), ΣΑΠΟΕ (διετέλεσε πρόεδρος την περίοδο 2002-2004), Ολομέλεια της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO.
Despina Mouzaki, Producer – Director
Despina Mouzaki is a producer and director of audiovisual works, as well as Associate Professor at the Department of Cinema, Faculty of Fine Arts of the Aristotle University of Thessaloniki, teaching Film Production and Production Direction. She is holder of the following degrees: Degree in Chemistry from the University of Patras, MS in Communication and Cinema from Boston University and Film Finance & Marketing from the Media Business School in Spain. She studied Documentary Filmmaking with Richard Leacock, Jean Rouch and Frederick Wiseman, as well as New Technologies at the MIT Media Lab.
She has been Vice President of the Greek Film Centre (1998-2002) and Director of Thessaloniki International Film Festival (2005-2010). She is the producer/co-producer of renowned films, which have achieved national and international awards, such as Peppermint (1999) by Costas Kapakas, A Touch of Spice (Politiki Kouzina) (2003) by Tassos Boulmetis and Brides (Nyfes) by Pantelis Voulgaris. Among the internationally acclaimed co-productions, the following films are included: My only sunshine (2008) by Reha Erdem, Fugitive Pieces (2007) by Jeremy Podeswa, Borrowed bride (2005) by Atif Yilmaz, O Jerusalem (2006) by Elie Chouraqui, A tout suite (2005) by Benoit Jacquot and Tu Honoreras ta mere et ta mere (2011) by Brigitte Rouan. She is also the producer/co-producer of various awarded documentaries and TV series, such as the documentary Assets (Periousiaka Stihia) (2007), referring to the work of poet Nikiforos Vrettakos and the TV series Olive Tree Routes (Oi Dromoi tis Elias) (2009) for SKAI TV channel and Ten (Deka) (2007), a TV adaptation of M. Karagatsis’s work with the same title for ALPHA TV channel.
Despina Mouzaki is a member of the following film and social organisations: European Film Academy (she was a member of its Administrative Board from 2009 until 2013; since 2013 she has been a member of the Standing Committee for the Best Feature-Length Documentary Annual Award), the International Federation of Film Producers Associations (FIAPF), the Association of Greek Independent Audiovisual Producers (President of the Association from 2002 until 2004), and member of the Plenary Session of the Hellenic National Commission for UNESCO.
Mania Akbari, Ηθοποιός- Σκηνοθέτις
Η Mania Akbari γεννήθηκε το 1974 στην Τεχεράνη, στο Ιράν. Κόρη εκπαιδευτικών, ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική σε νεαρή ηλικία. Αργότερα, εργάστηκε ως διευθύντρια φωτογραφίας και βοηθός σκηνοθέτη σε διάφορα ντοκιμαντέρ, γεγονός το οποίο την έκανε να στραφεί προς τον Κινηματογράφο. Ωστόσο, αναγνωρίστηκε διεθνώς για τη δουλειά της μπροστά στην κάμερα και όχι πίσω απ’ αυτήν. Η Akbari είχε πρωταγωνιστήσει, μαζί με τον γιο της, Amin Maher, και την αδελφή της Roya, στην ταινία Δέκα (Ten) του Abbas Kiarostami το 2002, η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών την ίδια χρονιά. Την ταινία ακολούθησε το 2003 το ντοκιμαντέρ Crystal, με θέμα μια νεαρή γυναίκα κουρδικής καταγωγής, που έφτιαχνε κρυστάλλινες πέτρες από διάφορα μέρη του σώματός της, συμπεριλαμβανομένων των ματιών, του λαιμού και του κόλπου της.
Ξεκίνησε την καριέρα της ως σκηνοθέτις το 2004 με την ταινία 20 Δάχτυλα (20 Fingers), της οποίας έγραψε το σενάριο και στην οποία πρωταγωνίστησε. Η ταινία απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα «Ψηφιακός Κινηματογράφος» του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ έχει αποσπάσει περαιτέρω βραβεία και έχει προβληθεί σε περισσότερα από 40 φεστιβάλ παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών ετών, η Akbari δημιούργησε το πρότζεκτ “Έξι βίντεο αρτ”, βίντεο τα οποία όχι μόνο έχουν προβληθεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως στο φεστιβάλ του Λουκάρνο, αλλά έχουν επίσης παρουσιαστεί σε μουσεία, όπως στην Tate Modern του Λονδίνου.
Το 2007, η Akbari διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Το γεγονός ότι κατάφερε να νικήσει τη μάχη κατά της ασθένειας αυτής, την οδήγησε στο να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει στο δεύτερο ντοκιμαντέρ της με στοιχεία μυθοπλασίας, με τίτλο 10+4, τη συνέχεια, δηλαδή, της ταινίας Δέκα του Abbas Kiarostami, που είχε δημιουργηθεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Η νέα ταινία έχει προβληθεί σε διάφορα φεστιβάλ, όπως στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και των Καννών, ενώ παράλληλα απέσπασε πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Βραβείου Κοινού Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ της Ναντ και του Βραβείου Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κεράλα.
Οι σκέψεις της Akbari γύρω από τον θάνατο, τον πόλεμο, την οικογένεια, τη μνήμη, την ομορφιά, τις σχέσεις αλλά, πρωτίστως, την ταυτότητα, όχι μόνο αποτέλεσαν τη βάση της κινηματογραφικής της δουλειάς, αλλά και τη βάση μιας σειράς εκθέσεων φωτογραφίας που πραγματοποιήθηκαν από το 2007 μέχρι το 2010: This is Mania-This is not Mania (2007), This is not Mania-This is not Mandana (2008), Van Gogh’s Ear (2008), Devastation (2009), My Family (2009), My Guernica (2009), To Be Mandana, To Be Not Mandana (2009), Happy Marriage, Mania Akbari & Behnoud Shojaee (2010). Οι εκθέσεις αυτές έκαναν περιοδεία ανά τον κόσμο σε χώρες όπως Ελβετία, Σλοβενία, Βραζιλία, Ισπανία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ντουμπάι και Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 2010, η Akbari επέστρεψε και πάλι πίσω από την κάμερα για να σκηνοθετήσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την εκτέλεση ενός ανηλίκου στο Ιράν, με τίτλο 30 Minutes To 6AM, το οποίο αποτελείται από συνεντεύξεις διάφορων καλεσμένων που συζητούν θέματα όπως η εκδίκηση, η δικαιοσύνη και ο πόνος. Το ντοκιμαντέρ αυτό ακολούθησε η ευρέως αναγνωρισμένη ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε η ίδια, με τίτλο One.Two.One και θέμα μια νεαρή γυναίκα, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με το λεπτό ζήτημα της ομορφιάς, έπειτα από παραμόρφωση που υπέστη σε τροχαίο δυστύχημα.
Άλλη μια καθοριστική στιγμή στη ζωή της Akbari ήταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της επόμενης ταινίας της μεγάλου μήκους, της οποίας ο αρχικός τίτλος ήταν Women do not have breasts (Οι γυναίκες δεν έχουν στήθη). Η ολοένα σκληρότερη λογοκρισία στο Ιράν την εποχή εκείνη ανάγκασε την Akbari να εγκαταλείψει τη χώρα. Το γεγονός αυτό απέτρεψε την ολοκλήρωση της ταινίας. Το υλικό των γυρισμάτων που διακόπηκαν χρησιμοποιήθηκε σε μια ταινία με τίτλο From Teheran to London (Από την Τεχεράνη στο Λονδίνο), μια ανεκπλήρωτη ιστορία αγάπης και απογοήτευσης, ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε μια νεαρή ποιήτρια, τον σύζυγο και την υπηρέτριά της. Η ταινία συνοδεύεται από υλικό από τα γυρίσματα που σκηνοθέτησε η αδελφή της Akbari, η Roya, με τίτλο Dancing Mania και παρουσιάζει την πολυπλοκότητα των τολμηρών αναφορών και σχολίων που έγιναν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, όπως για παράδειγμα τη χρήση πορτρέτων της Akbari με σκοπό τον σχολιασμό γύρω από την ομορφιά, την οικογενειακή ζωή και τη σεξουαλικότητα.
Πρόσφατα, η Akbari επέστρεψε για άλλη μια φορά στη βίντεο τέχνη με το In My Country, Men Have Breasts (Στη χώρα μου, οι άντρες έχουν στήθη), το 2012, και το I slept with my mother, my father, my brother and my sister in a country called Iran (Κοιμήθηκα με τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τον αδελφό μου και την αδελφή μου σε μια χώρα που ονομάζεται Ιράν) επίσης το 2012. Και τα δύο εστιάζουν στους δεσμούς ανάμεσα στην οικογένεια και την πατρίδα, αλλά και στη δύναμή τους να προσδιορίζουν ποιοι είμαστε.
Η Akbari εξέδωσε επίσης ένα βιβλίο με διηγήματα, με τίτλο «The Story Without Découpage». Το 2013, το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου διοργάνωσε την προβολή ενός αφιερώματος στο έργο της στο BFI South Bank του Λονδίνου. Σήμερα, η Mania Akbari και ο Mark Cousins συνσκηνοθετούν ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους στο Λονδίνο και στο Εδιμβούργο.
Mania Akbari, Director – Actress
Mania Akbari was born in 1974 in Tehran, Iran. The daughter of schoolteachers, she started painting at a very early age. Later she worked as cinematographer and assistant director on documentaries, which reoriented her towards cinema. Her international breakthrough occurred, however, not as a result of her work behind the camera but in front of it. Akbari played a version of herself, together with her son Amin Maher and her sister Roya, in Abbas Kiarostami’s 2002 feature Ten, selected for competition at that year’s edition of the Cannes Film Festival. This was followed in 2003 by Crystal, a documentary about a young Kurdish woman who produces crystal stones from various parts of her body, including her eyes, her throat and her vagina.
Her debut as sole director was in 2004 with 20 Fingers, which she also wrote and starred in. It was awarded Best Film in the Digital Cinema section at the Venice Film Festival and was screened – and won further awards – at more than 40 film festivals internationally. During the next three years, Akbari made Six Video Art works, which not only screened at numerous film festivals such as Locarno, but were also exhibited at museums such as Tate Modern in London.
In 2007, Akbari was diagnosed with breast cancer. The experience of successfully battling the disease prompted her to direct and act in her second fictionalized documentary, 10+4, a sequel to Abbas Kiarostami’s Ten made four years earlier. The new film was exhibited at numerous festivals such as San Sebastián and Cannes, and received numerous awards including Nantes Special Public Award Best Film and Best Director at Kerala Film Festival.
Akbari’s meditations on death, war, family, memory, beauty, relationships and above all, identity, have formed the bases not only of her filmed work but also of a series of photo-based exhibitions that took place between 2007 to 2010 – This is Mania-This is not Mania (2007), This is not Mania-This is not Mandana (2008), Van Gogh’s Ear (2008), Devastation (2009), My Family (2009), My Guernica (2009), To Be Mandana, To Be Not Mandana (2009), Happy Marriage, Mania Akbari & Behnoud Shojaee (2010) – and which toured around the world to countries as various as Switzerland, Slovenia, Brasil, Spain, Italy, UK, France, Dubai and the US.
In 2010, Akbari was back behind the camera making a documentary about the execution of a minor in Iran, called 30 Minutes To 6AM, in which she questions a series of guests on themes such as revenge, justice and pain. She followed this up with her widely acclaimed fiction feature One.Two.One about a young woman dealing with the very slippery concept of beauty after she is disfigured in an accident.
Another decisive moment in Akbari’s life occurred during the filming of her next feature, initially titled Women Do Not Have Breasts. The pronounced toughening of censorship in Iran at that moment meant Akbari was practically forced to leave the country. This prevented the film from being finished. The footage from the abandoned shoot was compiled into a film called From Teheran to London, an unfinished triangular story of love and disenchantment between a young poet, her husband and her maid. The film is accompanied by a making-of documentary, directed by Akbari’s sister, Roya, called Dancing Mania, in which we are shown the intricacies of the various explicit references and comments made throughout the film – for instance, the use of Akbari’s portraits to comment upon beauty, domesticity and sexuality.
Recently Akbari has once again come back to the video art with In My Country, Men Have Breasts (2012), and I slept with my mother, my father, my brother and my sister in a country called Iran (2012) both focusing on the links between family and country and their power in defining ourselves.
Akbari has also just published a book of short stories called The Story Without Découpage. In 2013 she had retrospective in “BFI south bank London”. Now “Mania Akbari” and “Mark cousins” co-directing a long documentary film in London & Edinburg.