Η αίθουσα σκοτεινιάζει, τα χειροκροτήματα σβήνουν, οι συζητήσεις σταματούν και η οθόνη μεγαλώνει. Αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος που ακούγεται όταν η οθόνη στη σκηνή του Θεάτρου “Ριάλτο” μεγαλώνει για να αρχίσει η προβολή της ταινίας, αποτελεί για εμένα την έναρξη του φεστιβάλ “Cyprus Film Days”. Την απολάμβανα ανέκαθεν, την απόλαυσα και εχθές.

Γράφει η Πέγκυ Σπινέλη

Ήταν ένα μάλλον κρύο απόγευμα. Απο αυτά τα μουντά, γκρίζα απογεύματα που δεν σου δίνουν ελπίδες για κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό.

Στην πλατεία Ηρώων, η τροχαία είχε κλείσει τον δρόμο μπροστά απο το “Ριάλτο”. Στην γκαλερί ακριβώς δίπλα απο το θέατρο, οι πρόβες πήγαιναν καλά και τα φώτα άρχισαν να δίνουν ένα όμορφο αποτέλεσμα. Απο παντού εμφανίζονταν άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά κρατώντας κρουστά.

.   

Συνηθισμένο ή όχι, το θέαμα μπροστά απο το “Ριάλτο” δεν περνούσε απαρατήρητο. Δεν ξέρω πότε ακριβώς μαζεύτηκε όλος αυτός ο κόσμος στο θέατρο. Ούτε κατάλαβα πότε τα φώτα ζέσταναν το κλίμα. Απλά κάποια στιγμή οι άνθρωποι με τα άσπρα, παρατάθηκαν στο δρόμο κοιτώντας την είσοδο και το κόσμο και άρχισαν με τη μουσική να μας αλλάζουν τη διάθεση. Έγινε πιο πανηγυρική, πιο εύθυμη, πιο ευχάριστη και ξεσηκωτική -αγαπώ την λέξη. Εχθές στο “Ριάλτο” είχαμε γιορτή και δεν πέρασε απαρατήρητη. Οι “Batukinio”, ήταν απολαυστικοί. Κατάφεραν να μας βάλουν στο κλίμα όλους εν ριπή τυμπάνου…Είμαι σίγουρη πως όλο και κάποιο post, θα πέτυχες στο facebook, αν κρίνω απο τις φωτογραφήσεις και κινηματογραφήσεις την ώρα της παράστασής τους.

.   

Η αναμονή στο box office των θεάτρων, ανέκαθεν με ευχαριστούσε. Δεν το θεώρησα ποτέ χάσιμο χρόνου. Τουναντίον. Όσο περισσότερη ουρά, τόσο μεγαλύτερη χαρά για την ανταπόκριση ανθρώπων που η δουλειά τους είναι να πείσουν, πως αυτό που ξέρουν να κάνουν, το κάνουν καλά και αξίζει αν όχι την εκτίμηση, τουλάχιστον την ευκαιρία να σε πείσουν.

Η αίθουσα σκοτεινιάζει, τα χειροκροτήματα σβήνουν, οι συζητήσεις σταματούν και η οθόνη μεγαλώνει. Αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος που ακούγεται όταν η οθόνη στη σκηνή του Θεάτρου Ριάλτο μεγαλώνει για να αρχίσει η προβολή της ταινίας, αποτελεί για εμένα την έναρξη του φεστιβάλ Cyprus Film Days. Την απολάμβανα ανέκαθεν, την απόλαυσα και εχθές.

“Omar” η ταινία που εγκαινίασε τις προβολές στο “Ριάλτο”. 96 λεπτά καθηλωμένη στην καρέκλα. 96 λεπτά τα μάτια ορθάνοιχτα. Τσιμουδιά. Και όταν τα φώτα ανάβουν και οι πόρτες ανοίγουν, θέλεις ένα πλάσμα για να συζητήσεις την ταινία. Θέλεις να πεις την γνώμη σου και να ρίξεις την ψήφο σου.

Ενδεχομένως τα βήματα απο το “Ριάλτο” μέχρι τη γκαλερί δίπλα, όπου το party έναρξης με “Latin Touch” είχε ήδη αρχίσει, να κράτησε λίγο παραπάνω. Λίγο η κουβέντα με τον Κώστα Κωνσταντινίδη και τον Άδωνη Φλωρίδη, λίγο τα σχόλια για την ταινία με την κυρία Doetzer, να καθυστέρησαν την άφιξη στο bar.

Έχουμε φεστιβαλική κουλτούρα και αυτό είναι σημαντικό. Πιθανόν για αυτό και τα λίγα φεστιβάλ που διοργανώνονται με συνέπεια και συνέχεια, να είναι τόσο επιτυχημένα. Επιτυχημένα όχι μόνο απο άποψη προσέλευσης. Το παρείστικο κλίμα, η ευχάριστη διάθεση, οι ποικίλες εντυπώσεις, οι εκπλήξεις, οι εναλλαγές και η αναμονή για το επόμενο μετά το party λήξης, κάνουν ένα φεστιβάλ πετυχημένο. Αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν στο “Cyprus Film Days”. Ξεκίνησε δειλά και αγκαλιάστηκε διστακτικά. Συνεχίζει να φέρνει ταινίες που ενδεχομένως να μην έβρισκαν αλλιώς το δρόμο για τη σκοτεινή αίθουσα, συστήνει καινούργιους δημιουργούς και μας θυμίζει παλαιότερους, μας ενημερώνει για τις καινούργιες κινηματογραφικές πρακτικές και προβάλει τις κυπριακές παραγωγές.

Το “Cyprus Film Days” μέχρι και τις 13 Απριλίου, στο Ριάλτο της Λεμεσού και το Ζήνα Πάλλας της Λευκωσίας, επιδιώκει να του δώσεις την ευκαιρία να σε ταξιδέψει.